Motiverende gespreksvoering binnen de verschillende ‘fasen van gedragsverandering’: observaties bij praktijkondersteuners in de eerste lijn.

Achtergrond en doelstelling. Het aanpassen van motiverende gespreksvoering (MI) aan de fase van gedragsverandering van de patient (‘stage of change’) lijkt een noodzakelijke voorwaarde om patienten aan te zetten tot gedragsverandering in de eerste lijn. In dit onderzoek wordt nagegaan of en hoe praktijkondersteuners (POHs) hun MI en algemene communicatie vaardigheden aanpassen aan de verschillende fasen van gedragsverandering van de patient. Methode. Bij negentien POHs zijn video-opnamen gemaakt van alledaagse consulten. Geselecteerd werden hoog-risico consulten, d.w.z. consulten met patienten die roken of te weinig bewegen, en consulten waarin de leefstijl (roken, alcohol, voeding en/of bewegen) van de patient aan bod kwam. De 103 op video opgenomen consulten werden geobserveerd met twee protocollen: de MAAS-globaal, voor algemene communicatie- vaardigheden en de BECCI, voor het meten van MI vaardigheden van de POHs. Data zijn geanalyseerd met behulp van multilevel regressiemethoden. C. Resultaten. POHs stemmen hun MI en algemene communicatie vaardigheden gedeeltelijk af op de fase van gedragsverandering van de patient. Voornamelijk in de eerste drie fasen (precontemplation - contemplation - preparation) passen POHs MI vaardigheden met betrekking tot aanmoedigen tot gedragsverandering vaker toe dan in de laatste twee fasen (action- maintenance), waar gedragsverandering al in gang is gezet door de patient. Algemene communicatie vaardigheden als ‘introductie van het consult’ en ‘hulpvragen van de patient' komen eveneens meer aan bod in de eerste drie fasen dan in de laatste twee fasen van gedragsverandering. Discussie en conclusie(s). POHs stemmen hun MI en communicatievaardigheden gedeeltelijk af op de fase van gedragsverandering van de patient. Het lijkt er op dat POHs vooral kiezen voor relatief eenvoudig toepasbare vaardigheden. Verder onderzoek kan zich concentreren op hoe POHs de fase van de patient kunnen herkennen en vervolgens de meest effectieve techniek kiezen voor die fase.(aut. ref.)