تأثیر برنامه آموزش مهارتهای حرکتی بنیادی بر تعادل ایستا بیماران مبتلا به ام اس: رویکرد تمرین خود-مدیریتی

اطلاعات کمی در حیطه اثربخشی تمرینات با راهبرد خود- مدیریتی در عملکرد حرکتی بیماران ام اس وجود دارد؛ هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه آموزش مهارت­های­ حرکتی بنیادی بر تعادل ایستا بیماران مبتلا به ام اس با رویکرد تمرین خود-مدیریتی بود. بدین منظور 32 بیمار مبتلا به ام اس (12 مرد و 20 زن) با میانگین سنی(3/5 ± 2/34) در دو گروه تجربی (18 نفر) و کنترل (14 نفر) قرار گرفتند. شرکت­کنندگان در ماه اول (12 جلسه) و در هر جلسه 1 ساعت برنامه مهارت­های حرکتی بنیادی را دریافت کردند. در ماه دوم، 8 جلسه تمرینات مهارت­های حرکتی بنیادی (4 هفته و هر هفته 2 جلسه) برای گروه کنترل به شکل مربی-محور ادامه پیدا کرد ولی گروه تجربی تمرینات را به صورت خود-مدیریتی ادامه دادند. در ماه سوم شرکت­کننده­ها، بدون حضور مربی 8 جلسه تمرینات خود را ادامه دادند.در ابتدای هر ماه و پایان ماه سوم، آزمون ایستادن روی یک پا برای سنجش تعادل ایستا افراد گرفته شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس  نشان داد تعادل گروه آزمایشی از آزمون اول تا دوم و سوم (001/0>p ) افزایش و در گروه کنترل از آزمون اول تا سوم کاهش معنی­داری داشته است(001/0>p ). به علاوه گروه آزمایشی در آزمون سوم زمان تعادل بیشتری را نشان داد(001/0>p ). بنابراین آموزش مهارت­های حرکتی بنیادی با راهبرد خود-مدیریتی می­تواند در توانبخشی عملکرد تعادل ایستای بیماران ام اس مورد استفاده قرار بگیرد.