PERITONIZACIJA U GINEKOLOGIJI I AKUŠERSTVU − PREGLED LITERATURE PERITONEALIZATION IN GYNECOLOGY AND OBSTETRICS - REVIEW OF LITERATURE

Zatvaranje peritonealnih defekata nakon laparotomije predstavlja standardnu hirursku proceduru vec dugi niz godina, sto se kao jedna od osnovnih hirurskih dogmi prenosi s generacije na generaciju. Mnogi hirurzi koriste određenu hirursku tehniku samo zato sto su tako obuceni tokom obrazovanja i na taj nacin operisu dugi niz godina, a ne zato sto postoje provereni naucni dokazi da je ova tehnika najbolja [1]. Argumenti za ovu tvrdnju poticu iz sledecih empirijskih pretpostavki: 1. na ovaj nacin se uspostavljaju anatomski odnosi u trbusnom zidu i trbusnoj duplji; 2. smanjuje se rizik od infekcije ponovnim uspostavljanjem peritonealne barijere; 3. ubrzava se zarastanje rana primicanjem ivica presecenih tkiva; 4. smanjuje se formiranje adhezija i 5. smanjuje se rizik nastanka dehiscencije i postoperativnih hernija u predelu rane. Nasuprot ovim su argumenti dokazani brojnim studijama: 1. ne postoje dokazani stetni efekti zarastanja peritoneuma per secundam intentionem; 2. peritoneum brzo zarasta i bez primicanja ivica hirurskim putem; 3. prisustvo savova i tkivne manipulacije pri sivenju dodatno doprinose stvaranju adhezija; 4. trajanje operacije i oporavak nakon nje su kraci ukoliko se peritonealni defekti ostave otvorenim i 5. rane postoperativne komplikacije su ređe kod pacijenata kod kojih nije vrsena peritonizacija [1].