مقایسة اثر آمیودارون و لیدوکائین در کاهش مرگ و میر بیماران تحت احیاء قلبی - ریوی

مقدمه: در احیاء قلبی- ریوی هدف اولیه بازگرداندن خود به خودی گردش خون و جلوگیری از عوارض مغزی است که برای افزایش شانس زنده ماندن فرد از روش‌ها و داروهای مختلف از جمله آمیودارون استفاده می‌شود. این مطالعة مداخله­ای به منظور تعیین اثر آمیودارون و لیدوکائین در کاهش مرگ و میر بیماران تحت احیاء قلبی – ریوی انجام شده است. مواد و روش­ها: در این مطالعة دوسوکور، بیماران از میان افراد تحت احیاء قلبی- ریوی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند و دارای ریتم فیبریلاسیون بطنی/ تاکیکاردی (VT/VF) بدون پالس بودند، انتخاب شدند تا حجم نمونه به 100 نفر رسید. بیماران به صورت تصادفی بر اساس تجویز دارو (لیدوکائین یا آمیودارون) در دو گروه مساوی (هر گروه 50 نفر) قرار گرفتند و میزان افزایش حیات بیماران در دو گروه سنجیده شد. نتایج: در این مطالعه آمیودارون بیشتر از لیدوکائین باعث افزایش حیات بیماران گردید ولی از نظر آماری اختلاف معنی­دار نبود (137/0=P). در بیمارانی که بیماری زمینه‌ای قلبی- ریوی داشتند آمیودارون بیشتر از لیدوکائین باعث افزایش حیات شد که از نظر آماری هم اختلاف معنی­دار بود (032/0= P). بحث و نتیجه‌گیری: از مطالعة ما استنباط می­شود که در بیمارانی که بیماری زمینه­ای قلبی- ریوی دارند و دچار ایست قلبی با ریتم  VT/VFمی­شوند آمیودارون داروی مؤثری در کاهش مرگ و میر این بیماران است.