Zaparcie oporne na leczenie — jak rozpoznać i leczyć?

U chorych z zaparciem opornym na leczenie zastosowanie blonnika i klasycznych środkow przeczyszczających nie przynosi spodziewanego efektu. Weryfikując opornośc na leczenie, nalezy zwrocic uwage na kilka czynnikow zaleznych od lekarza lub pacjenta, ktore mogą wplywac na ocene. Do czynnikow tych nalezą: niewlaściwa diagnoza, nieprzestrzeganie zalecen terapeutycznych oraz mylne wyobrazenia pacjenta dotyczące zaparcia. Rozpoznanie zaparcia opornego na leczenie wymaga wykonania dodatkowych badan w celu wykluczenia wtornego charakteru zaparcia oraz określenia typu zaparcia pierwotnego, co umozliwia wybor odpowiedniego postepowania terapeutycznego. Wyroznia sie trzy typy zaparcia pierwotnego: zaparcie z prawidlowym lub wydluzonym pasazem oraz zaburzenia defekacji. Rekomendowana jest nastepująca kolejnośc badan: 1) manometria anorektalna i test wydalania balonu, 2) defekografia oraz 3) ocena czasu pasazu jelitowego. W leczeniu zaparcia z prawidlowym lub wydluzonym pasazem stosowana jest farmakoterapia skojarzona oraz nowe leki, takie jak prukalopryd, linaklotyd lub lubiproston. W leczeniu skojarzonym najcześciej lączy sie osmotyczne i stymulujące środki przeczyszczające. Stosowane są takze wlewki doodbytnicze. W przypadku defekacji dyssynergicznej podstawą leczenia jest trening defekacyjny. Strukturalne zmiany anorektum (uchylek odbytniczo-pochwowy, wglobienie i wypadanie odbytnicy) oraz ciezkie przypadki inercji okreznicy są wskazaniem do leczenia chirurgicznego.