Van narratieve tot dialogische identiteit : Identiteit en refiguratie tijdens de Keti Koti Tafel

How can personal identity be determined in such a way that developments, experiences and other dynamic and context-dependent aspects of that identity can be taken into account? For several decades now, the narrative, the story, has often been referred to in answering this question as a cognitive instrument that can adequately deal with those aspects. The monologue thus appears to present itself as a medium in which personal or autobiographical identity is formed. However, what happens when we place the identity narrative in a dialogue: when two people with very diverse backgrounds have a dialogue that touches on their identity? Does this perhaps provide an entirely new challenge and enrichment of that narrative, which can have a major impact on both the individual and the relationship? I want to explore these questions in this article, motivated by both the philosophical perspective and my experiences as co-initiator of the "Keti Koti Table", in which such a dialogue plays a central role. To this end, I will first discuss the dynamic aspects of the narrative, in which the phenomenon of "refiguration" as presented by Ricoeur is key. This is then discussed in the context of the dialogue. In § 4 I discuss the specific dialogue method that we have developed for the Keti Koti Table. Subsequently, in § 5, some experiences of participants are discussed, whose identity refigurations are analyzed under the influence of the dialogue in § 6. It is concluded with a brief conclusion about the special significance of the dialogue for the narrative self-constitution in a diverse society. Hoe kan persoonlijke identiteit bepaald worden op zo'n manier dat rekening kan worden gehouden met ontwikkelingen, ervaringen en andere dynamische en contextafhankelijke aspecten van die identiteit? Sinds enkele decennia wordt voor de beantwoording van die vraag vaak verwezen naar het narratief, het verhaal, als een cognitief instrument dat adequaat met die aspecten kan omgaan. Daarmee lijkt de monoloog zich te presenteren als een medium waarin persoonlijke of autobiografische identiteit wordt gevormd. Wat gebeurt er echter wanneer we het identiteitsnarratief plaatsen in een dialoog: wanneer twee personen met een heel diverse achtergrond een dialoog voeren die raakt aan hun identiteit? Levert dit misschien een geheel nieuwe uitdaging en verrijking van dat narratief op, die zowel voor het individu als voor de relatie een grote impact kan hebben? Deze vragen wil ik in dit artikel onderzoeken,