Kwalitatief en kwantitatief onderzoek

Eind jaren vijftig was de geneeskunde nog volledig natuurwetenschappelijk gericht, al stelden met name huisartsen vragen bij het natuurwetenschappelijk-biomedische ziektebegrip.1 Dat ziektebegrip gaf bij ‘het wetenschappelijk onderzoek van huisartsen aanleiding tot allerlei frustratie’, ook omdat de huisarts zich achtergesteld voelde bij ‘de specialist’. De geneeskunde richtte zich inhoudelijk en financieel meer en meer op het ziekenhuis, wat bijvoorbeeld tot gevolg had dat veel onderzoek voor de huisarts nauwelijks zinvol was. Huisartsen wilden tot ‘een eigen benadering van het gezondheidsprobleem’ komen, ‘met een eigen wetenschappelijk onderzoek’.2 De meeste aandacht ging echter uit naar de geneeskonst en niet de -kunde. De huisartsgeneeskunde moest dienstbaar zijn aan de integrale huisartsgeneeskunst.